Radomyśl od 1945 roku

Po wojnie Radomyśl wraz z powiatem siedleckim należała do woj. warszawskiego.Częśc wsi została zniszczona, przede wszystkim stodół od strony kolei. I znów rozpoczął się żmudny okres odbudowy.
W okresie od 08 października 1946 r. do 12 marca 1947 r. zestawiono poniemieckie baraki dla szkoły.

W latach 1955- 1963 zgodnie z ówczesnym ustrojem funkcjonowała w Radomyśli Gromadzka Rada Narodowa i swoją działalność prowadziła w budynku p. Prochenki obecnie Antoniego Wiszniewskiego. Poczta mieściła się w domu Feliksa Borkowskiego. Telefon do poczty był podłączony do linii kolejowej. W latach 1961 – 1963 dokonano elektryfikacji wsi. Następne lata 1964 – 1965 przyniosły powstanie nowej szkoły tzw. tysiąclatki. Spełniły się marzenia mieszkańców i dyrektora szkoły p. Aleksandra Szostka, który w 1972 r. przeszedł na emeryturę po 50- ciu latach pracy nauczycielskiej w Radomyśli. Aleksander urodził się w 1902 r. w Rossoszy pow. bialski, a zmarł 23 grudnia 1991 r. w Siedlcach w wieku 89 lat. Spoczywa na starym cmentarzu w Siedlcach wraz z żoną Heleną i synem Januszem. Radomyślanie w dowód uznania zamieścili na frontowej ścianie budynku szkoły tablicę pamiątkową ku jego pamięci.

Obecnie do szkół w Radomyśli /podstawowej i gimnazjalnej / uczęszcza młodzież z Radomyśli, Zabłocia i Oknin Starych. W 2006 r. rozbudowano budynek szkony, wznoszc pełnowymiarową salę gimnastyczną i dobudowując dwie sale lekcyjne. W okresie funkcjonowania placówki zarządzali nią n/w dyrektorzy:
1. Aleksander Szostek /1922 – 1972 /
2. Tadeusz Cabaj / 1972 -1984 /
3. Henryka Kowalczyk /1984 -1986 /
4. Stanisław Ponikowski /1986 – 2003 /
5. Małgorzata Szerszeń /2003 – 2009/
Aktualnie funkcję dyrektora sprawuje Beata Wiszniewska – moja bratowa. W 1996 r.szkoła otrzymała sztandar i imię – Henryka Sienkiewicza.

W codziennej prozie życia uczestniczyły i w większości to czynią organizacje społeczne: straż pożarna, koło gospodyń wiejskich, kólko rolnicze, biblioteka czy też klubokawiarnia. Słowo w większości dotyczy przede wszystkim Ochotniczej Straży Pożarnej i Koła Gospodyń Wiejskich.
Według A. Szostka Ochotnicza Straż Pożarna w Radomyśli została zorgazowana w 1925 r. na bazie Koła Młodzieży Wiejskiej „Wici”, które od 1924 r.pod opieką kierownika szkoły prowadziło aktywną pracę kulturalną oświatową m.in. organizując kursy dla analfabetów, przedstawienia teatralne, obchody rocznic narodowych czy też zabawy. Oficjalnie OSP w Radomyśli została zarejestrowana w 1928 r. W grupie inicjującej powstanie straży znajdowali się: Aleksander Szostek, Ignacy Krasuski, Jan Borkowski s Andrzeja, Franciszek Wisniewski s. Stanislawa, Jozef Chromiński, Stanisław Wisniewski, Jan Kędzierski, Stefan Kędzierski i Feliks Borkowski. Po ostrych dyskusjach, uznano, że pierwszym komendantem OSP W Radomyśli był, Stefan Kędzierski. Aktywnośc wymienionych osób spowodowała wybudowanie w 1930 r. drewnianej strażnicy i jej wyposażenie w podstawowy sprzęt. Do wozu strażackiego strażacy udostępniali swoich koni. Franciszek Okniński jeszcze na kilka tygodni przed śmiercią wspominał zawody strażackie, w których powoźił swoimi końmi. W czasie wojny OSP była ostoją patriotyzmu i pomocy społecznej. Strażacy z dumą do dzisiaj wspominają zamordowanych przez Niemców druhów: Antoniego Wyczółkowskiego, Michała Oleszkiewicza i Wacława Sobiczewskiego. W okresie powojennym strażacy brali udział w zestawianiu barakow poniemieckich, budowie swojego Domu Strażaka, melioracji, elektryfikacji i innych zadaniach w zakresie infrastruktury wsi. Na 50 – lecie OSP został ufundowany sztandar, który obecnie znajduje się w kościele parafialnym. Zarysowując miejsce OSP w codziennym życiu Radomyślan nie sposób odnotować udziału strażaków w uświetnianiu wszystkich uroczystości kościelnych.

Jubileusze straży odbywają się na każda nową dekadę. W dniu 03- maja 1998 r. OSP w Radomyśli otrzymała nowy sztandar.

Osiemdziesiąta rocznica powstania OSP – odsłonięcie i poświęcenie Krzyża Wdzięczności /fundator – Jerzy Orzyłowski /

Końcowka XX w. była bardzo ożywcza dla Radomyśli. Przede wszystkim zahamowany został „odpływ ” młodych ludzi do miasta. Rozwój komunikacji , infrastruktury cywilizacyjnej i bliskość do miasta spowodowały rozwój wsi. W latach 1983 – 85 mieszkańcy okolicznych wsi w czynie społecznym wybudowali przystanek PKP w Radomyśli oraz drogę asfaltową przez wieś. Od 1985 r. uruchomiono linie autobusową. Powstały komfortowe warunki dojazdu do pobliskich miast. W 1996 r. zarejestrowano 70 punktów telefonicznych, rozwinęła się telefonia komórkowa. Zaczęły powstawać usługowe zakłady pracy: piekarnia, zakład ślusarski ” Koltmetal”, czy też pieczarkarnie. Rozbudowano remizę strażacką, do pomieszczeń strażackich dobudowaną pomieszczenia na powstałe w 2006 r. Centrum Integracyjno – Edukacyjne. Kolejno „wyrastają” piękne domy z ukwieconymi podwórkami. Ludzie coraz częściej interesują się przeszłością w szczególności genealogią swojch rodów. Przykładem są organizowane zjazdy rodzinne. Wiele zasług dla podejmowanych działań należy przypisać byłemu proboszczowi tutejszej parafii – Stanisławowi Grabowieckiemu. Uwieńczeniem jego działań organizatorskich wspieranych ofiarnością mieszkańców było wybudowanie w wejściu do kościoła pięknej wieży. Nadzór budowlany sprawował Józef Wiśniewski s. Wacława, mój brat. W dniu 23 października 1999 r. odbyło się uroczyste poświęcenie wieży przy udziale bp Jana Mazura.

Wieniec z międzygminnych dożynek w Radomyśli, które odbyły się w dniu 17 września 1995 r. Starostami byli: Katarzyna Sachanowicz z Lipniaka i Andrzej Wróbel se Smolanki. Uczestniczyli wójtowie: Tadeusz Zegardło z Wiśniewa i Kazimierz Prochenka ze Zbuczyna. Osobiście integrował wszystkich ks. Stanisław Grabowiecki.