Stanisław Alojzy Wiśniewski

Stanisław Alojzy Wiśniewski jest moim dziadkiem. W akcie urodzenia nazwisko pisane jest przez ” sz”. W rodzie Wiśniewskich nazwisko pisane jest różnie i przez „ś” i przez „sz” najprawdopodobniej jest to rezultatem wpływu języka rosyjskiego, w którym nie występuje ” sz”. Stanisław urodził się 17 lipca 1864 roku w Radomyśli. Jego rodzicami byli : Michał Mateusz Wiśniowski ur. 04 sierpnia 1816 r. w Radomyśli i Julianna Wiśniewska z domu Jastrzębska ur. 28 grudnia 1822 r. w Radomyśli. Ochrzczony został w Zbuczynie w dniu 17 lipca 1864 r. Chrzestnymi byli : Tomasz Dziewulski i Teodor i Radomyski.

Stanisław dwukrotnie wchodził w związek małżenski. Poraz pierwszy ożenił się z panną Marianną Borkowską urodzoną we wsi Paduchy w 1874 r. , córką Jana i Tekli z domu Grodzickiej.

Z pierwszego związku urodziło się dwoje dzieci: syn Jan / zmarł w wieku 16 lat / i Leokadia jako drugie dziecko w dniu 17- 09- 1895 roku. Leokadia w wieku 8 lat została osierocona poprzez śmierć matki Marianny. Wyszła za mąż za Stanisława Oknińskiego / 1889 – 1971 / z Oknin, s.Franciszka i Wiktorii. Ślub odbył się w parafii zbuczyńskiej w dniu 9/21 lipca 1895. Oknińscy wychowali sześcioro dzieci: Franciszka, Antoniego, Annę, Jadwigę, Stanisława i Józefa. / zobacz www.janw. naszagenealogia.pl zwróć się o hasło /Ród Oknińskich stanowi potężny konar drzewa genealogicznego Wiśniewskich. Po raz drugi dziadek ożenił się z Anną Nurzyńską z Dębowicy c. Jana i Anny z Wierzejskich.

Ze związku małżeńskiego z Anną, Stanisław miał czterech synów i córkę Mariannę. Najstarszy syn Franciszek urodził się w 1905 r. ,Hieronim w 1908 r. ,Wacław w 1911 r. ,Leopold w 1913 r. i Marianna w 1921 r. Według relacji osób pamiętających Stanisława, był on mężczyzną wysokim, miał krótkie wąsy, lewe ramię lekko pochylone.Jego postawę przypominał syn Wacław. Przez wiele lat był ławnikiem w Sądzie Pokoju w Zbuczynie. Urząd ten przekazał jeszcze za życia zięciowi – Stanisławowi, który od sprawowanego urzędu powszechnie nazywany był ” ławnikiem „. Ciepło wspominała go siostra Józefa, mówiąc że to najlepszy brat- czuły, interesujący się zawsze jej problemami. Wbrew zapisom w aktach metrykalnych posiadał dobrą umiejętność pisania co znajduje wyraz w urzędowych dokumentach. Jak wspomina najstarszy syn Leokadii, Franciszek Okniński, za życia Stanisława zabudowania gospodarskie znajdowały się na końcu ” Ulicy” po stronie wschodniej pod Nr 3. Na posesji od granicy z p. Bolesławem Paciorkiem był sad, liczący kilkanaście drzew, w którym rosły jabłonie, grusze. śliwy i wiśnie. W części środkowej podwórza zlokalizowane były budynki: tuż przy drodze – piwnica, dalej obszerny na biało pobielony, kryty słomą dom, szczytem skierowany ku drodze. Tuż za domem stała studnia z żórawiem, a następnie obora z szopą. W szopie stała sieczkarnia.Takie obory we wsi były dwie: u Orzyłowskich i Wiśniewskich. Stodoła zamykała podwórko od strony wschodniej, była duża, miała dwoje wierzei. Wszystkie budynki były kryte strzechą. Zabudowania gospodarskie spłonęły w czasie II wojny światowej, zostały podpalone z działek pociągu pancernego. Posesja była ogrodzona sztachetami. O frontu były wrota z desek poprzecznych i przełazek. Dom miał brązowe okiennice, został rozebrany 1958 r. Podczas epidemii tyfusu w gospodarstwie były dwa duże psy, które rodzina uchroniła przed rozstrzelaniem przetrzymując je w domu.

Stanisław Wiśniewski był jednym z orędownikow budowy kościola w Radomyśli. Jak pisze Hieronim Wiśniewski w swoim pamiętniku napisanym na 50 – lecie obchodów powstania parafii w Radomysli, myśl zbudowania kaplicy lub kościoła zrodziła się wśród mieszkańcow w 1917 r. Zbudowanie kościoła miało być aktem dziękczynnym za uchronienie wsi od pożaru podczas działań wojennych. Duże koszty budowy kościoła spowodowały, że przyjęto koncepcję zbudowania kaplicy.Zbudowano ją na rozdrożu dróg wiodacych do Radomysli, Oknin, Zabłocia i Januszówki w 1926 lub 1927 r. Kaplica słup została rozebrana w 1933 r. Od 1928 r. wzmogły się działania Radomyślan na rzecz wybudowania kościoła i utworzenia parafii. Podejmowane działania przez powstały Komitet organzacyjny, przy dużej aktywności Stanisława, aprzede wszystkim przy pomocy proboszcza zbuczyńskiego, Andrzeja Emila Olędzkiego, doprowadziły do erygowania parafii w Radomyśli w dniu 15-09-1931 r. Stanisław nie doczekał tej chwili. Zmarł podczas epidemii tyfusu 12 marca 1930 r. Został pochowany na cmentarzu w Zbuczynie. Miejsce pochówku nie jest utrzymowane. Grób znajdował się około10 m. od parkanu w linii prostej do kaplicy cmentarnej patrząc od wejścia na cmentarz. Syn Leopold na trzy lata przed śmiercią podjął próbę ekshumacji prochów Stanisława. w działaniach tych uczestniczył piszący niniejsze wspomnienie. Z uwagi na to, że na tym miejscu znajdował się już nowy grób, postanowiliśmy przywieźć symboliczną ziemię z tego miejsca i złożyć w miejscu pochówku żony Anny, która zmarła 04 marca 1964 r. i jest pochowana na cmentarzu w Radomyśli. Stąd na tablicy pomnika znajduje się napis: Stanisław Wiśniewski i Anna Wiśniewska.